1- پيامبر اسلام با اضافه کردن کلمه «امام» به کلمه «زمان» ضرورت وجود امام جامع الشرائط و قابل شناخت را در هر عصر و زماني (هر چند تنها يک نفر مسلمان وجود داشته باشد) جهت پيروي از او اعلام فرموده، و چنين امامي جز با امامان معصوم عليه السّلام شيعه که آخرين آنها حضرت مهدي، حجّة بن الحسن العسکري (عج) است، نمي تواند با کسي منطبق گردد.
2- از اينکه پيامبر گرامي صلّي الله عليه و آله و سلّم با اضافه کردن «مَيْتَةً» به کلمه «جاهليَّةً» مرگ فاقد چنين شناختي را مرگ جاهلي توصيف کرده، معلوم مي شود که اين امام همانند پيامبر، رابطه بين خلق و خالق است، که نشناختن آن عيناً بسان نشناختن پيامبر، موجب گمراهي خواهد بود.
بدين ترتيب و بر اساس نظريّه شيعه، رسول اکرم صلّي الله عليه و آله و سلّم با ايراد اين حديث شريف، امامت افراد غير معصوم و جائز الخطاء در تبليغ و اجرا احکام اسلام را، نفي و غير قابل و در آخر جاهليّت گرائي خوانده، و اين بيان چيزي است که شيعه در طول قرنها به آن معتقد بوده است.(2)
احمد که جهان را ز تباهي پرداخـــت
دين را به ولايت علي محکم ساخت

فرموده به مرگ جاهليّت مرده است
آن کس که امام عصر خود را نشناخت

1-(«اصول کافي»، ج 1، ص 375)

2-(«مهدي منتظر در نهج البلاغه»، ص 9)