پاسخ به شبهات در شیعه و اهل سنت
  قرآن صریحاً می‌فرماید؛ پروردگار، از پیامبر(صلی الله علیه  آله وسلم) در مقابل دشمنانش محافظت خواهد کرد. با این تضمین، چگونه شهادت پیامبر( صلی الله علیه  آله وسلم ) به دست دشمنانش را توجیه می‌کنید؟

  پاسخ
☝  اعتقاد به شهادت پیامبر اسلام( صلی الله علیه  آله وسلم )، در شیعه و اهل سنت،‌ طرفدارانی دارد و روایاتی نیز این مطلب را اثبات می‌کند.
  اما شاید برخی آیه ی ذیل را منافی با پذیرش شهادت حضرتشان بدانند:
«اى پیامبر! آنچه از جانب پروردگارت به سوى تو نازل شده، ابلاغ کن و اگر نکنى پیامش را نرسانده‌اى. و خدا تو را از [گزندِ] مردم نگاه می‌دارد. آرى، خدا گروه کافران را هدایت نمی‌کند».(مائده67)

رسول اکرم.ص.شهادت یا رحلت
یکی از مظلومیتهای حضرت رسول این است که معمولا به کیفیت شهادت ایشان توجه نمیشود
و معمولا میگویند رحلت حضرت رسول !!!
 قصد داریم در رابطه با کیفیت شهادت و قاتلین آن حضرت صحبت کنیم:
کتابهایی که سیره و حدیث وفات رسول خدا بوسیله سم را تایید کرده اند
و آن را با احادیث متواتر ذکر کرده اند:
ابن سعد میگوید در روایتی آمده است: پیامبر.ص.
 مسموم درگذشت و شصت و سه ساله بود.
این قول ابن عبده است. (۱)

 شیخ مفید میگوید:
 او در مدینه روز دوشنبه دوشب باقیمانده از ماه صفر در سال دهم هجری مسموم درگذشت درحالیکه شصت و سه سال داشت. (۲)

28 صفر رحلت پیغام دار آخرین، خاتم نبوت را نگین، حضرت رسول واپسین، عینیت قرآن کریم، حضرت رسول اکرم صلی‌الله علیه و آله و  شهادت دومین نور ولایت، صاحب کرامت و شفیع قیامت، امام حسن مجتبى علیه السلام بر مسلمانان جهان تسلیت باد.

یا رسول الله! با غروب آفتاب تو، کعبه تا قیامت سیه پوش گشته و زمزم، اشک عزا به رخسار مکه مى ریزد.

و سلام، غریب تر از هر غریب!
سلام، مزار بی چراغ، تربت بی زایر، بهشت گمشده!
سلام، آتشفشان صبر، چشمان معصوم، بازوان مظلوم، زبان ستمدیده!
سلام، سینه شعله ور، جگر سوخته، پیکر تیرباران شده!
سلام، امام غریب من!

همه گفتند حسین و جگرم گفت حسن

سینه و دست و سر و چشم ترم گفت حسن

گوشم از بدو تولد به شما عادت کرد

مادرم گفت حسین و پدرم گفت حسن

نامتان را به کنار پدرم گفتم و گفت

ای خدا شکر که پیشم پسرم گفت حسن

بعد از این خوب تر است جای صفاتی مثل

سفره دار و پدر جود و کرم گفت حسن

زائری در وسط صحن غریب الغربا

دید تا گنبد زیبای حرم، گفت حسن...

تا که جارو زدن صحن رضا را دیدم

چشم خیس و مژه ی رفتگرم گفت حسن

قاسمت راهی میدان شد و دیدند همه

خواهری موی پریشان ز حرم گفت حسن

پایه ی نهضت خونین حسین صلح تو بود

آیه ی نهضت خونین حسین صلح تو بود

رضا قربانی

مولایم سلام

  دمی که مرا به سویت خواندی ،مهربانیت مجنونم کرد ،ودمی که مرا از خود برانی خداکند که نیاید...

   از زندگیم تنها لحظاتی رازیسته ام که باتو بوده ام ودعا کن نیاید لحظاتی برکه بی تو بگذرد ....

   دعا کن تاآن دم یارای گام برداشتن داشته باشم که در مسیر تو باشم ولحظه ای که بیراهه رفتم خدا کند که نیاید ....

  عشق راتنها زمانی تجربه کردم که اشکهایم رابه پای توریختم و کورباد دیده گانم اگر برغیر تو اشک بریزد ....

   هر غم که بردلم هجوم آورد تو محرم شنیدنش بودی ونفرین بردلم اگردرمان غم هایش رااز غیر تو بجوید ...

   دریغ برعمری که حاصلش غفلت از تو بود ودعا کن برمن عمری نگذرد که حاصلش غفلت و بی خبری از تو باشد ....

   نوای «یامهدی»تنها نامی ست که در زیستنم بر من خوش است ونفرین باد برمن اگر غیراز این نام ،نام دیگری راخوش دارم ....

   مولای من  از تو می خواهیم دعا کن آن لحظه که بار سفر می بندیم ،کوله بارمان از محبت تو واهل بیت تو تهی نباشد و خداکند پرونده عملمان را سبزینگی امضای تو به انتها برساند ......آمین ...

یکی از علمای وارسته و برجسته ی نجف به کربلای معلّی مشرّف می شود و در حرم مطهّر حضرت سیّدالشّهداء علیه السّلام به محضر حضرت مهدی أرواحنا فداه شرف یاب می گردد.

امام زمان علیه السّلام به او می فرمایند:
«فلانی، ببین این جا که (در کنار ضریح جدّ غریبم و زیرگنبد طلای آن) دعا مستجاب است. مردم به فکر من نیستند و برای فرج من دعا نمی کنند.»

سپس آن حضرت تصرّف ولایی می فرمایند و آن عالِم ربّانی خواسته های مردم را می شنود که هر کدام برای حوایج خصوصی خود دعا می کنند. امام علیه السّلام می فرمایند:

«شنیدی؟! حتّی یک نفر از این زائرین نگفت: خدایا، فرج مهدی را برسان!»1

۲. مجله ی موعود ش۱۳، مقاله ی آقای هاشمی ن

هر بار برای تو نوشتم :
دل من خون شد ازین غم، تو کجایی؟
و ای کاش که این جمعه بیایی!
دل من تاب ندارد، همه گویند به انگشت اشاره، مگر این عاشق دلسوخته ارباب ندارد؟
تو کجایی؟ تو کجایی...

و تو انگار به قلبم بنویسی:
که چرا هیچ نگویند
مگر این منجی دلسوز ، طرفدار ندارد ، که غریب است؟
و عجیب است
که پس از قرن و هزاره
هنوزم که هنوز است
دو چشمش به راه است
و مگر سیصد و اندی نفر از شیفتگانش ، زیاد است
که گویند
به اندازه یک « بدر » علمدار ندارد!
و گویند چرا این همه مشتاق ، ولی او سپهش یار ندارد!



جواب امام زمان:
تو خودت!
مدعی دوستی و مهر شدیدی که به هر شعر جدیدی،
ز هجران و غمم ناله سرایی ، تو کجایی؟
تو که یک عمر سرودی «تو کجایی؟» تو کجایی؟
باز گویی که مگر کاستی ای بُد ز امامت ، ز هدایت ، ز محبت ،
ز غمخوارگی و مهر و عطوفت
تو پنداشته ای هیچ کسی دل نگران تو نبوده؟
چه کسی قلب تو را سوی خدای تو کشانده؟
چه کسی در پی هر غصه ی تو اشک چکانده؟
چه کسی دست تو را در پس هر رنج گرفته؟
چه کسی راه به روی تو گشوده؟
چه خطرها به دعایم ز کنار تو گذر کرد
چه زمان ها که تو غافل شدی و یار به قلب تو نظر کرد...
و تو با چشم و دل بسته فقط گفتی...
تو کجایی!؟ و ای کاش بیایی!
هر زمان خواهش دل با نظر یار یکی بود، تو بودی...
هر زمان بود تفاوت ، تو رفتی ، تو نماندی.
خواهش نفس شده یار و خدایت ،
و همین است که تاثیر نبخشند به دعایت ،
و به آفاق نبردند صدایت
و غریب است امامت
من که هستم ،
تو کجایی؟
تو خودت کاش بیایی
به خودت کاش بیایی

 در خنده‌های صبح‌دم نیمه ماه مبارک، یک میلاد نهفته بود، که دامن دامن زیبایی و حُسن به بشریت ارزانی داشت و همه ما را بر سفره احسانش مهمانِ کرامت او ساخت، تا از مائده معنویتی خدایی بهره‌مند شویم.امروز هم، پس از گذشت هزار و چهارصد سال، شادی و شعفی را که با تولدش در خانه علی و فاطمه(علیه السلام) پدید آمد، می‌توان حس کرد فاطمه(سلام الله علیها)، دریای پیوسته به رسالت بود و علی‌(علیه السلام) مسندنشینِ امامت، وقتی این دو دریا به هم پیوست، غواص آفرینش از تلاقی این دو دریا، «گوهر حُسن» به چنگ آورد، لؤلؤ سبز این دو دریا، «حسن‌بن علی(علیه السلام)‌» بود.