چه روزها كه يك به يك غروب شد ، نيامدي                                    

                     چه بغض ها كه در گلو رسوب شد ، نيامدي

   خليل آتشين سخن ،‌تبر به دوش بت شكن                                   

                      خداي ما دوباره سنگ و چوب شد ، نيامدي

براي ما كه خسته ايم و دلشكسته ايم ، نه                                  

                     ولي براي عده اي ، چه خوب شد نيامدي

   تمام طول هفته را به انتظار جمعه ام                                          

                       دوباره صبح، ظهر، نه ! غروب شد ، نيامدي

به راه بیاییم

تا راه بیاید

آنکه
به بوی تو زنده است،
از کوی تو
محروم؟!
نه
نخواهد شد

لعنت بر تو...ابليس!

تو واقعا شيطان را در شهر نمي بيني؟
اينجا! لاي كم فروشي هاي بقال محل! توي فحش هاي ركيك مرد همسايه؟ بين دست هاي گره خورده ي نامزدهاي بي شناسنامه؟ روي روسري هاي بادبرده ي دختركان بالا شهر!
تو واقعا صداي خنده هايش را نمي شنوي؟

به یقین ، تو از یوسف مهربانتری .

تو از یوسف بخشنده تری .

به فریادمان برس ، درمانده ایم .

ای یوسف گم گشته ! و ای گم گشته ی یعقوب !

یعقوب وار ، چه شبها و روزها که در فراق تو آرام و قرار نداریم .

در دوران پر درد هجران ، اشک می ریزیم و می گوییم :

تا به کی حیران و سرگردان تو باشیم .

تا به کی رخ نادیده ترا وصف کنیم .

با چه زبانی و چه بیانی از اوصاف تو بگوییم و چگونه با تو نجوا کنیم .

سخت است بر ما ، که از دوری تو ، روز و شب اشک بریزیم .

سخت است بر ما ، که مردم نادان تر واگذارند .

سخت است بر ما ، که دوستان ، یاد ترا کوچک شمارند .

مولای من سلام
وقتی سلامت میکنم،دلم آرام میگیرد؛چون باور دارم جواب سلامم را میدهی و به حرف های دلم گوش میکنی.
ای مهربان تر از پدر
روزهای بدون حضورتان چنان تکراری شده اند که هرصبح وقتی چشمانم را باز میکنم احساس نمیکنم روز تازه ای آغاز شده و هرشب یادم میرود روزی دیگر تمام شد!
آری،اصلا دیگر زمان وجود ندارد. نبودنتان تکرار تلخ زندگی های بی بهار و اسیر دست زمستان است.
امام زمانم،ای شوقِ بودنم
خسته شده ام از حرف زدن در خیال با شما، من دیگر شما را در حقیقت میخواهم. نه اینکه حضور شما در خیال من است، نه!

بقیه در ادامه مطلب

از هر که مى پرسم مى گوید جمعه مى آیى، امّا کدام جمعه؟
در روزگار تیره ما هر روز جمعه است وجمعه ها صبح و شب ندارند
و همه عصرند.
گفتم تا جمعه دیگر چند آدینه مانده است؟!
 گفت: یک یا زهراى دیگر، گفتم: زهرا را تو مى شناسى؟!
گفت: همان نیست که شب هاى جمعه و صبح جمعه پرده
خوان خون است و دستى بر پهلوى شکسته دارد،
 گفت: و همانى نیست که کبوتران فرج را در غروب

جمعه یک به یک بر بام انتقام مى نشاند؟!
 من میان حضور و ظهور تو سرگردانم و حیران،
 نمى دانم از توکدام را بخواهم، اگر حضور را بخواهم،
 ترس آن دارم که چشمانم لیاقت دیدن تو را نداشته باشد
و اگر ظهور را خواهم، نه، نمى توانم ظهور را بخواهم،
چون خود نیز مى خواهى ظهور کنى
امّا وقتى تنها وغریبى چگونه ظهور کنى؟
وقتى یار و یاورى ندارى چگونه ظهور کنى؟
آخر همه این ها که مى خواهند ومى گویند که یار و یاور تو هستند،
 انسان هاى جدا خورده از رنگ هستند.

می پرسند کجاست؟
می پرسند چگونه زنده می ماند این همه عمر؟
می پرسند تعداد یارانش چقدر است؟
می پرسند حکومتشان چگونه است؟
می پرسند... این همه سوال از بهر هیچ!
اگر این است معرفت واقعی، خواهان جهلم که صد بار بهتر از این آگاهی ست!
این همه سوال برای ساکت نگاه داشتن عقل!
بیایید یک بار مشت به دیوار عقل بزنیم و دل را از زیر خرابه های استدلال بیرون بکشیم و بپرسیم:
چرا عاشق نیستیم؟ بیایید مرهمی بر زخم دل باشیم
و عشق ، پاسخ می دهد... .
 

 سرور من!
غیبت تو خواب از دیدگانم ربوده، خاطرم را پریشان ساخته، آرامش دلم را از من سلب نموده است.
سرور من!

به جانم قسم كه تو
همان آرزوى قلبى مرد و زنِ اهل ايمانى كه هر دلى از زيادت شوق او نالة مى زند.
به جانم قسم تو
آن عزّتي هستي که هم ترازي ندارد.
به جانم قسم تو
آن عظمتي هستي که هم قطاري ندارد.
از آن نعمتهاى خاص عالى خداوندي، كه مثل و مانند نخواهد داشت.
به جانم قسم كه تو
از آن خاندان عدالت و شرفى كه احدى برابرى با شما نتواند كرد.
اى مولاى من؛
تا كى در انتظار شما حيران و سرگردان باشيم؟
تا به كى و به چگونه خطابى درباره تو توصيف كنم و چگونه راز دل گويم؟
اى مولاى من
بر من بسى سخت است كه پاسخ، از غير تو يابم.
سخت است بر من از تو بگويم و خلق تو را واگذارند.

*فرازی از دنیای ندبه*